Doorschemeren

Of je nu voor, achter of opzij uit het raam van het landelijk gelegen huis van mijn opa en oma keek, overal ruimte, licht en leven. Terwijl de schemer op een dag inviel, kroop mijn oma achter het traporgel en zag ik als kind hoe ze mijn opa naar rood omrandde ogen speelde. Hoewel mijn opa door een beroerte niet meer kon praten en in eerste instantie geen bezoek meer wilde ontvangen, hadden ze elkaar opnieuw leren verstaan. 

Kunnen wij elkaar nog verstaan? Thuis, op school, op je werk, in de sportschool, noodopvang op straat of in de kerk. Toen ik hier vorig jaar met Pien en Tess over sprak, een jong stel dat bij me op bezoek was en vlak bij hun Wijdekerk gemeente om hun geaardheid was uitgescholden, vroeg Pien: ‘Gaan anders-zijn en tolerantie nog wel hand in hand? Of kunnen we ons voortaan beter terugtrekken?’ Ik schudde mijn hoofd en zei: ‘Hoe moeilijk soms ook, het gaat om innerlijke vrede en blijven openstaan voor de ander. Voor de ander die net als jij anders en ten diepste mens is.’ 

Gaan anders-zijn en tolerantie nog wel hand in hand?

Pien knikte en zei: ‘We waren gelukkig welkom in onze kerk, maar konden we er ook echt bij elkaar thuiskomen en als minderheid nog wel blijven meedoen?’ Ze had na het incident meer vragen dan antwoorden, maar was zondag na zondag toch met Tess naar de kerk blijven gaan. En toen ineens, ze zou het nooit vergeten, leek het orgel op een morgen voor haar te spelen en begon er weer iets van ruimte, licht en leven door te schemeren. Terwijl ze een veelbetekenende blik met haar vriendin wisselde, zei ze: ‘We zullen vast nog wel eens met verbaal geweld geconfronteerd worden lieve Tess, maar ik voel me erkend door God en jou en ga met hernieuwd vertrouwen verder.’