Wat had Froukje het op eerste kerstdag allemaal weer perfect voor elkaar. Haar oudste dochter had een voorgerecht gemaakt, haar middelste een hoofdgerecht en haar jongste een nagerecht. Ze genoten net als haar schoonzoons en haar vier kleinkinderen, waaronder een paar vegetariërs, alle drie zichtbaar. ‘Volgend jaar kerst weer met z’n allen bij jou zeker,’ vroegen ze dan ook unaniem aan hun moeder tijdens het natafelen in haar sfeervolle huiskamer.
Froukje viel stil, wierp een blik in haar tuin, waar haar kleinkinderen ondertussen met elkaar rond de verlichtte kerstboom speelden.
‘Niet?’ vroeg haar oudste.
Froukje bleef zwijgen.
‘Mis je papa?’
‘Ja ook, maar.’
‘Wat maar, het was toch heerlijk en gezellig?’
‘Hm.’ Froukje wilde de vrede aan de kersttafel graag bewaren, als het in het klein al niet kon, hoe moest het dan in het groot, maar voordat ze het doorhad, kwamen al haar frustraties van het afgelopen jaar er toch uit. ‘Vrijwel alles moet door jullie volle agenda’s altijd gepland worden en doordat jullie steeds vaker roepen dat jullie zo druk zijn, durf ik bijna geen hulp meer te vragen, maar wat verlang ik er soms naar dat jullie tussen alle feestdagen door af en toe ook eens even spontaan binnenwippen.’
Voordat ze het doorhad, kwamen al haar frustraties eruit.
Met rode konen vervolgde Froukje: ‘Versta me goed, ik ben echt dankbaar voor wie jullie ook vandaag voor me zijn en heb vurig tot God gebeden om met kerst als nieuw naar onze steeds gejaagdere wereld en mijn gemis te kijken. En ik zal zelf ook zoveel mogelijk initiatieven blijven nemen, maar was het maar het hele jaar door een beetje kerst.’ Haar oudste dochter keek weg, haar middelste begon de tafel af te ruimen, maar haar jongste sloeg een arm om haar heen en zei: ‘Wat moedig mam, dank je wel dat je ons aan het denken hebt gezet.’