In verbondenheid het stokje en pure liefde doorgeven

foto: Ricardo Smit

We kijken dankbaar terug op een onvergetelijke Mito Estafette waarmee we op vrijdag 20 september j.l. aandacht vroegen voor mitochondriële energiestofwisselingsziekten en geld inzamelden voor medicijnonderzoek.

De vijfjarige Guillaume kwam ’s middags met zijn ouders vanuit Maasdam het estafettestokje bij mij in Lexmond brengen. Hij heeft net als ik een mito ziekte en werd verrast met een rondritje door ons dorp, in een oude brandweerwagen met loeiende sirene en zwaailicht. Wie er meer glunderde, brandweerman William of Guillaume weet ik niet. 

Wat hartverwarmend ook dat zoveel jongeren en ouderen, van beide plaatselijke kerken en daarbuiten, achter de brandweerwagen aanfietsten naar de Grote Kerk in Vianen waar het estafettestokje namens mij aan een groep gemeenteleden werd doorgegeven. En dat zij vervolgens met elkaar naar Nieuwegein fietsten en samen met een stel jongeren van Stichting Lexmond ontmoet en doet het stokje aan Matthias, een dertienjarige mito-patiënt, doorgaven. Kon er maar altijd zoveel onderlinge verbondenheid zijn of is het juist mooi dat we ieder weer terug op onze eigen plek iets van deze pure liefde proberen uit te blijven delen? 

Guillaume vond het ook prachtig dat hij de geitjes en kippen mocht voeren op de Pieter Jan van Reeuwijk hoeve, vernoemd naar wijlen mijn vader die er jarenlang de beesten van mijn broer en schoonzus verzorgde. Toen Guillaume later nog even bij mij op bed lag, overviel het gemis van mijn vader me ineens intens. Wat zou hij ook van deze kanjer hebben genoten, alles stilletjes observerend met zijn vertrouwde, lieve blik. Terwijl Guillaume me vanonder zijn brandweerman Sam pet nog één keer glunderend aankeek, leek het wel alsof mijn vader instemmend knikte en dichterbij was dan ooit.