Op dinsdag 10 mei hield Leo Fijen in de Grote Kerk Vianen de lezing ‘Kerkbooster na Corona’, over hernieuwde betrokkenheid bij de kerk en bij elkaar.
Ik mocht een bijdrage aan de lezing leveren, over mijn boek Je zou niet zeggen dat je ziek bent.
De lezing is terug te zien via http://www.pkn-vianen.nl/kerkvideo.
Of luister/lees mijn bijdrage hieronder terug:
Lieve mensen,
Ook al hadden mijn ouders geweten dat ze drager waren van mijn zeldzame ziekte dan nog zouden ze voor me gekozen hebben. Ik mocht en mag er met al mijn kwetsbaarheid en kracht zijn, voel me al die jaren op die ene plek, mijn bed, innerlijk vrij.
Gelukkig bleven ook anderen me als Christine zien, maar mag ik ook altijd meedoen in onze maatschappij waar bijna alles maakbaar lijkt te zijn en hoe zit het met onze lang gedroomde inclusieve kerk? Kunnen chronisch zieken, psychiatrische patiënten, vluchtelingen, ex-gedetineerden, mensen die anders geaard zijn en vul maar in echt vrij zijn in verbondenheid, ten diepste wie ze zijn. Kwetsbaren moeten vooral in hun kracht gaan staan, zodat we elkaar, ieder naar vermogen, kunnen verrijken, maar durft de gezonde ander omgekeerd ook kwetsbaar te zijn?
En toen kwam de coronapandemie en kreeg ik van allerlei kanten foto’s met uitbundig geel in de bermen erop, velden vol raapzaad. Even, heel even stonden mensen stil en veerden we op, maar het was vaak zo weer weg.
Een jaar later verscheen mijn boek en zeiden talloze mensen: zo kan het inderdaad niet langer meer, we zouden minder gejaagd moeten leven, maar algauw kreeg ik vaker dan me lief was te horen: ik had willen langskomen, maar ik had een high tea met vriendinnen, moest tennissen, er nodig eens tussenuit, en….
Velen spraken er ondertussen eindeloos over, ze vergaderden hoe het nou toch verder moest met de maatschappij en de kerk en organiseerden vaak tevergeefs de gekste dingen in de hoop elkaar weer meer te kunnen bereiken. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar misschien is het antwoord eenvoudiger dan je denkt: haal er niet te veel bij, maar stel elkaar die ene vraag: hoe gaat het met je?
Dan voel je je gezien en kun je de ander in al zijn kwetsbaarheid en kracht ontmoeten en met een rake wedervraag een boosterprik geven. U en jij en ik, ik en u en jij, wij zijn de kerk, we kunnen elkaar bevrijden, in alle gebrokenheid heel maken.
Het geel ligt voor het oprapen, het licht zal dankzij Gods oneindige liefde nooit doven.